En tot slot was er licht!

Na de vorige blog hebben we nog een hele tijd in het donker doorgebracht. We hebben ons uiteindelijk een volle week zonder stroom moeten redden. Het probleem bleek te zijn dat Chris vergeten was de energierekening te betalen. En het energiebedrijf op hun beurt was vergeten dat te vertellen. Voordat ze dat in de gaten had waren er dus al een paar dagen voorbij. Daarbij gaat het natuurlijk op zijn Afrikaans, het duurt toch zeker wel een tijdje voor je het hele bewijs van betaling hebt gelezen… Wel een beetje vervelend, want geen stroom betekent dat er ook geen water wordt gepompt. Na 3 dagen was daarom het water ook op. Best gek als er gewoon geen water uit de kraan komt als je hem opendraait. Hoe vanzelfsprekend is het dat dat wel gebeurt. Nou ja, zo hebben we dus veel liters water in pannetjes gekookt voor koffie, thee en de vaat. En we konden nog water scheppen uit het zwembad om de wc mee door te spoelen. Gelukkig konden we af en toe douchen bij de dochter van Chris die aan de overkant van de straat woont, want je gaat je toch wel vies voelen na een paar dagen niet douchen. Overigens kwam het water voor de thee, koffie en vaat ook bij haar vandaan. Dat werd elke dag in jerrycans in de tractor overgeheveld. Maar vorige week woensdag konden de jerrycans, pannetjes en paraffinelampjes weer de kast in gelukkig, er was weer licht! Wat waren we blij! Tegelijk waren we zo gewend aan geen stroom dat we soms bijna op het punt stonden om water te koken voor het verwarmen van de fles voor de baby’s. Of met je zaklamp rond lopen terwijl het lichtknopje gewoon weer naar behoren functioneert.
Desalniettemin hebben we niet stil gezeten hoor, in deze “donkere” dagen. Vrijdag de 18e was het Mandeladag, zijn verjaardag wordt dan gevierd. Het is de bedoeling dat op die dag iedere Zuid-Afrikaan een uur lang vrijwilligers werk doet. Hier betekende dat dat er een hele horde mensen over de vloer kwam om een kast te bouwen, met de kinderen te spelen en een braai te houden. Best heel gezellig! Maar voor ons was er dus niet zoveel te doen. Wij zijn dus met zijn allen maar wezen vliegeren op een veldje in Hammanskraal met de kleinzoons en neef van Chris. Na het hele veld over te zijn gesleurd zijn we nog een ijsje wezen halen en toen weer terug gegaan. Gelukkig zaten de mamma’s toch al te duimen draaien, tenslotte kan je zonder water en stroom geen wassen doen bijvoorbeeld, dus het was niet erg dat we wat laat waren.
De vakantie is voorbij ondertussen en dat betekent dat de twee oudste kinders weer naar school zijn. Zij vermaken zich weer prima, zij waren er wel weer aan toe. En voor ons is het ook lekker rustig, bijna saai af en toe. Vooral één jongetje gedijt erg goed bij deze normale gang van zaken. Dus waar we hem eerst achter het behang konden plakken hebben we nu ons behang maar weer opgeborgen. Niet dat ze hier behang hebben overigens, ze verven hier alleen alles. Iets wat op de kamer van de mamma’s nog hard nodig was. (Wat een flauw bruggetje zeg… :P) Uiteindelijk is er van ons geld, of beter, van jullie geld nieuwe verf gekocht daarvoor, is de bank in de playroom opnieuw bekleed en worden de kinderstoelen opnieuw bekleed. De eerder genoemde dingen (knutselspullen en een ijsje halen) zijn er, vooral door een gebrek aan vervoersmogelijkheden niet van gekomen helaas. Maar het geld wordt zeker goed besteed!
Afgelopen zaterdag zijn ook Jonna en Darin weer thuis gekomen. De kinderen waren laaiend enthousiast om ze weer te zien. Hoewel ze er 6 weken niet zijn geweest is het weer zo normaal dat ze hier rondlopen. Om ze welkom thuis te heten hebben we (Nina) met de kinders koekjes gebakken en hebben we (Trinske en Rianne) een grote tekening voor ze gemaakt die we met ballonnen op hun voordeur hebben geplakt. Zondag hebben we ook een braai gehad met Chris en haar jongens en haar dochter en kleinkinderen en met echte Zuid-Afrikaanse boerewors. Nu zij weer thuis zijn betekent dat wel dat onze tijd hier er wel heel erg bijna erop zit. Nog maar een paar dagen en dan vertrekken we voor een korte vakantie naar Kaapstad. Hoewel we daar steeds meer zin in hebben komt het afscheid nemen ook dichterbij. We proberen nog zoveel mogelijk te knuffelen met de kinders, nog zoveel mogelijk foto’s te maken en nog zoveel mogelijk gewoon te genieten! En wat is het ontzettend onwerkelijk om te bedenken dat onze iets gebruinde voetjes straks weer gewoon op Nederlandse bodem staan!
Omdat de kinderen en de mamma’s dol waren op onze pannenkoeken, hebben we gister nog maar weer 2,5 uur in de keuken gestaan om een flinke stapel te bakken. Ze hebben er allemaal flink veel van zitten smullen en waren helemaal blij toen ze vanmiddag nog pannenkoeken als lunch konden eten. Vandaag hoefden de mamma’s weer niet te koken, want wij hebben ze mee uit eten genomen. Na alle hulp, zorg en lol met ze wilden we ze graag bedanken met een etentje. Hoewel wij elke week bij Tamboti zaten is zoiets voor hen veel minder vanzelfsprekend en daarom was het voor ons erg leuk om dit te doen. Het leuke van rond schemertijd dit soort dingen doen is dat je onderweg buffels, giraffen, jakhalzen, elands en impala’s tegen komt. Ze steken zomaar voor je neus de weg over. Waar doen we eigenlijk nog game drives voor?? Hoewel we al die beesten om ons heen ontzettend leuk vinden enzo hebben we ze vanavond wel verorberd. Allebei hebben we een bordje struisvogel gegeten. Erg lekker was het! Morgen worden wij op ons beurt mee uit eten genomen naar het schijnt. Chris neemt ons mee uit voor een lunch namelijk. En dan wordt het echt snel het einde. Koffers pakken, afscheid nemen en vertrekken. Nog maar eventjes…