over de helft

Wat gaat de tijd hard! Dit is alweer onze vijfde blog. We zijn nu toch echt over de helft van onze 3 maanden in Afrika. We weten nog niet of we het heel leuk vinden dat de tijd zo hard gaat, maar we kijken er af en toe toch stiekem naar uit om onze familie en vrienden weer te kunnen zien (natuurlijk wel nadat we een lekker relaxt weekje in Kaapstad hebben gehad).

De afgelopen week is voor ons weer om gevlogen. Vrijdag mocht ik (Trinske) ons met de auto van mamma Chris naar onze stamkroeg (Tamboti) rijden. Wat was dat een lekker vrij gevoel om even auto te mogen rijden! Wel gek natuurlijk dat ik links moest rijden en met links moest schakelen, maar gek genoeg was het helemaal niet zo raar om te doen. Natuurlijk kom je onderweg (zelfs dat kleine stukje) dieren tegen. Zo liepen er een paar impala’s over de weg en toen we op de terug weg bij het hek van mamma Chris aankwamen schoten er een paar jakhalzen weg. Wij uit de auto om het hek open te maken, bleek die op slot te zijn. Ja en daar stonden we dan terwijl er 5 sec geleden nog een paar jakhalzen liepen. Wij dus snel weer in de auto om naar de hoofdingang te gaan. Die bleek ook op slot te zitten. Wij weer terug naar het hek van mamma Chris. Daar kwam na wat toeteren K naar buiten (hij is één van de vier jongens die bij mamma Chris woont). Hij zei dat we weer naar de hoofdingang moesten. Wij helemaal blij dat hij het hek voor ons open zou maken, bleken we zelf de sleutel van het hek te hebben (wisten wij veel dat die aan de autosleutels zat). Helaas start de auto niet altijd, en ook nu wilde hij niet meer starten. Dus onder grote hilariteit hebben Nina, Rianne en K de auto geduwd. Ik had ondertussen een andere passagier gekregen, namelijk een blaffende tekkel. Dit is één van mamma Chris hondjes die voor de auto aan het rennen was. Om te voorkomen dat mamma Chris straks maar één hondje over heeft, was hij dus even op de achterbank gedumpt. Toen eenmaal de auto op z’n plek stond en onze kruiken weer gewarmd waren, konden we lekker onze bedjes in.

Er is ondertussen weer een nieuwe vrijwilligster gekomen. Anouk komt uit Zwitserland dus we hadden ons al helemaal voorbereid dat we 3 weken lang (zo lang blijft Anouk) Engels moesten praten. Blijkt ze gewoon Nederlands te kunnen spreken omdat haar vader Nederlands is. Hoe handig is dat! Ook handig omdat ze nu dus ook mee kan juichen als het Nederlands elftal moet voetballen.
Ja ja mensen, wij hebben afgelopen maandag ook de wedstrijd Nederland-Chili gezien. Nou ja, gezien is een groot woord. We hebben vooral veel oranje vlekken en veel sneeuw gezien. Waar die bal steeds was bleef voor ons een raadsel. Gelukkig was de herhaling van de goals ingezoomd zodat we dat wel konden zien! De vorige wedstrijd hebben we live gevolgd via een verslag op internet. Dit leverde hilarische bericht op. “De bal rolt weer” of “Sneijder is zijn veters aan het strikken” (lekker belangrijk).
We hopen vanaf nu alle wedstrijden te kunnen zien (als de antenne ook mee wil werken), dus kom maar op met die finale!!

Nu Darin en Jonna er niet zijn gaan er dingen soms heel anders. Zo hadden wij bij onze aankomst te horen gekregen dat we eigenlijk niet voor de baby’s hoefden te zorgen omdat de mamma’s dat zouden doen. Alleen als we de nachtshift hadden dan zou je voor de baby’s moeten zorgen. Nu mamma Chris weer de leiding heeft heeft ze besloten dat wij ook voor de baby’s moeten zorgen. Geen probleem natuurlijk aangezien we nu met vier vrijwilligers zijn. Soms is het wel eens lastig dat we dingen anders moeten aanpakken. Het voelt dan een beetje of we overnieuw moeten beginnen met leren hoe we voor de kids moeten zorgen.
Ook heeft mamma Chris besloten dat we niet meer mogen fietsen met Neacail. Ze vind het te gevaarlijk. Wel jammer voor ons natuurlijk want dat was nog een beetje ons enige sportieve ding dat we hier hadden. En de spanning om dieren tegen te komen hebben we nu niet meer. Heel erg misschien, maar als we weer een groep impala’s of zebra’s bij het hek zien staan vinden we het niet meer zo bijzonder. (waarom hebben we die beesten in Nederland in de dierentuin? Of zijn we nu te verwend?)

Morgen gaan we trouwens weer een game drive doen. Hopen dus dat we weer wat giraffen, neushoorns of misschien een leeuw of olifant tegen komen. Het is nu wel met iemand anders en in een ander gedeelte van de game reserve, dus wie weet. Daarna kunnen we daar ook lekker uit eten, dus we hebben er al helemaal zin in!

Hadden we al verteld dat we morgen voor het eerst een hele dag samen vrij zijn?! Nee? Nou dat is dus zo! We hebben ook echt super veel zin om morgen uit te slapen (lees: rond 6:30/7:00 wakker, voor 8:00 uit bed) en samen lekker te ontbijten. Ook zijn we van plan om naar de winkel te gaan om knutsel en kleur spullen te kopen voor de kinderen (als iemand ons natuurlijk naar de winkel kan brengen). Dit gaan we betalen van het geld dat we gedoneerd hebben gekregen. Het is uiteindelijk een groot bedrag geworden waar ze hier erg blij mee zijn! We zijn van plan om volgende week met alle kinderen naar Tamboti te gaan om een ijsje te halen. Is voor de kinderen natuurlijk erg leuk aangezien sommige hier misschien één keer in de paar weken buiten het terrein komen.
Er gaat ook een deel van het geld gebruikt worden om kinderstoelen (hoge stoelen) te kopen (best lastig om op het woord kinderstoel te komen als je steeds high chair zegt. Dus vertaalde ik het een keer per ongeluk naar hoge stoel). En er moeten ook wat nieuwe meubels gekocht worden. De rest van het geld wordt gebruikt om de staf te betalen en boodschappen te doen. Het geld wordt dus goed besteed!

Met ons gaat het trouwens weer goed. We hebben onze energie weer terug en genieten volop van de schatjes om ons heen! Komend weekend heeft Rianne weer de nachtshift en we hopen zondag met mamma Joy mee te gaan naar haar kerk. Ze vertelde al dat het echt een Afrikaanse kerk is en dat we vooral veel gaan zingen en dansen. We zijn dus al druk bezig met onze spieren los te maken en onze stembanden te smeren (vanavond een wijntje bij ons eten). We zijn dus in ieder geval goed voorbereid ;-)

Liefs van ons!